Dzieci się martwią. Niezależnie od tego, czy chodzi o strach przed ciemnością, rozpoczęciem nauki w nowej szkole czy pojawieniem się kolejnego pryszcza, dzieci mogą traktować życie bardzo poważnie. Ale niektóre dzieci martwią się bardziej niż inne. Obserwowanie dziecka cierpiącego z powodu niepokoju jest zawsze bolesne, ale szczególnie trudne, gdy nie ma się pewności, czy nie martwi się ono zbyt mocno i czy nie potrzebuje pomocy.
Różnica między normalnym zamartwianiem się a zaburzeniami lękowymi polega na nasileniu lęku. Niepokój jest naturalną reakcją na stresujące sytuacje, ale zaburzeniem staje się, gdy zaburza zdolność dziecka do radzenia sobie w codziennych sytuacjach lub skłania je do unikania rzeczy, które sprawiają przyjemność większości ludzi w jego wieku. Oto kilka wskazówek, jak odróżnić zaburzenie lękowe od zwykłego lęku.
- Silny lęk jest nierealistyczny.
Po uprawianiu seksu dziewczyna może się martwić, że zaszła w ciążę. Dziewczyna z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym może się martwić, że jest w ciąży, mimo że nigdy nie uprawiała seksu. - Silny lęk jest nieproporcjonalny.
Drugoklasista w liceum może stresować się egzaminem maturalnym. Chłopiec z uogólnionymi zaburzeniami lękowymi może nie spać w nocy, martwiąc się tym samym testem, mimo że jest dopiero w trzeciej klasie. - Silny lęk to nadmierna samoświadomość.
Chłopiec może czuć się zdenerwowany, rozmawiając z dziewczynami w swojej klasie. Osoba z zaburzeniami lęku społecznego może unikać zamawiania w restauracji, ponieważ boi się upokorzenia. - Silny lęk jest często niechciany i niekontrolowany.
Przedszkolak może płakać w szkole, bo tęskni za mamą. Chłopiec z lękiem separacyjnym może płakać w szkole, bo nie może przestać myśleć, że jego matka umrze, jeśli będzie z dala od niej. - Silny lęk nie mija.
Chociaż objawy lękowe są powszechne, a nawet oczekiwane po niepokojących doświadczeniach, z czasem większość dzieci otrząsa się z nich. Trzy miesiące później dziewczynka z zespołem stresu pourazowego nadal będzie miała koszmary. - Silny lęk prowadzi do unikania.
Dziewczynka może denerwować się przed pójściem na przyjęcie urodzinowe. Dziewczynka cierpiąca na specyficzną fobię przed głośnymi dźwiękami może w ogóle nie chodzić na przyjęcia urodzinowe, ponieważ boi się, że balonik może pęknąć.
Wspólną cechą wszystkich tych zaburzeń, których występowanie szacuje się na 13% amerykańskich dzieci i nastolatków w danym roku, jest to, że utrudniają one dzieciom życie bardziej niż powinny i ograniczają ich doświadczenia. Dobra wiadomość jest taka, że terapia behawioralna, czasami połączona z leczeniem farmakologicznym, jest bardzo skuteczna w pomaganiu dzieciom w przezwyciężaniu lęków.
Więcej informacji
- childmind.org/article/when-to-worry-about-an-anxious-child/
